عرفه در کلام آیت الله نجم الدین طبسی

در ارتباط با عرفه همین قدر بس که خداوند عزوجل رحمتش در آن روز در آن سرزمین شامل حالِ تمام واردین در آن منطقه می شود. حاجی باشد یا نباشد. حضور در آن جا مورد عنایت خداوند زوجل است. بالاخره مهمان های او هستند و جالب این است، این که فرموده اند: یکی از گناهان کبیره ای که قابل بخشش نیست، این است که کسی در عرفه باشد و عرفه را درک کند و هنگام خروج از عرفه شک کند که گناهانش آمرزیده شده یا نه؟
این از خودِ گناه بزرگتر است. حالا عرفه چه خصوصیتی دارد؛ الله أعلم. ولی نکته ای که از این بالاتر است، این عرفه ای که آن جور رحمت خداوند عزوجل در آن نازل می شود، بر مهمان های خداوند نازل می شود. خداوند عزوجل آن روز قبل از این که نگاه لطف و رحمت به زوار خودش بکند به مهمان های خودش بکند نظر لطف و عنایت به زوار قبرِ امام حسین(علیه السلام) دارد.

باید اهل عرفان اهل معرفت و اهل فهم، این قضیه را تحلیل کنند که این حسین(علیه السلام) کیست؟ که خداوند عزوجل مهمان های خودش را، در عرفه قبل از این که به آن ها عنایت کند به زوار امام حسین(علیه السلام) عنایت می کند. حالا شاید در اثر این است که حسین به علی(علیهما السلام) برای این که اسلام را یاری کند و حفظ کند و از انقراض و از دستبردِ فرقه و شجره ملعونه اموی که هفت اسبه می تاختند که اثری از اسلام نگذارند، امام حسین(علیه السلام) با تمام وجود قیام کرد و همان روزی که مردم به طرف عرفه می رفتند، حضرت به طرف کربلا رفت. به قصدِ یاری دینِ رسول الله(صلّی الله علیه وآله) و دین خدا. خداوند عزوجل عوض این عدم حضور ظاهری حضرت در عرفه، آن عنایت را به ایشان کرد و تا به امروز این معنا برای همه مسجّل و مسلّم است.

نکته ی دیگری که قابل بیان است مسأله حضور آقا امام زمان(عجّ الله تعالی فرجه) است. ببینید مرحوم صدوق می فرماید: سالی که امام حاضر نباشد حج مردم قبول نیست. حضور اکیدِ امام در عرفه باز معنای خاص خودش را می طلبد. و نکات مهمی در قضیه عرفه هست؛ خودِ دعای عرفه حضرت که سراپا معنا و معنویت و خداشناسی و عبودیت در برابر خداوند عزوجل است، در این دعا مشهود است.